Κι εσύ;

             Τι σε έχει πιάσει;

          Δίπλα σου πεινούν εκατοντάδες χιλιάδες. Άνεργοι ή και εργαζόμενοι με μισθούς πείνας, με ελαστικά ωράρια και ατομικές συμβάσεις. Άνθρωποι που βασανίζονται καθημερινά για ένα κομμάτι ψωμί και μια αξιοπρέπεια θαμμένη σε τόνους μνημονιακής στάχτης.

 Δίπλα σου αυτοκτονούν χιλιάδες, εξαθλιωμένοι από τις κρατικές βίαιες πολιτικές, άνθρωποι που δεν αντέχουν άλλο να βλέπουν τους γονείς τους να υποφέρουν, τα παιδιά τους να αργοπεθαίνουν, την οικογένειά τους να διαλύεται, το μέλλον τους να καίγεται στην πυρά του μνημονίου.

          Δίπλα σου σκοτώνουν εκατοντάδες, ανθρώπους που άφησαν το σπίτι τους για ένα καλύτερο αύριο και ξενιτεύτηκαν. Τα μόνα τους παραπτώματα στο μυαλό των δολοφόνων, είναι το χρώμα του δέρματός τους, τα σπαστά ελληνικά που μιλάνε και η ελλιπής γνώση της ελληνικής ιστορίας, όπως αυτή παραχαράχτηκε από τα βιβλία μας.

            Δίπλα σου βασανίζουν δεκάδες, παιδιά που έχουν βασανιστεί ξανά και ξανά από μικρά. Παιδιά που αντιδρούν στην βία του συστήματος, παιδιά που θυσιάζονται για σένα και για τα παιδιά τα δικά σου.

               

                Αυτοί πανηγυρίζουν ξεδιάντροπα τα κατορθώματά τους και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα.

                Αυτοί στηρίζουν τις συμμορίες των τραμπούκων.

                Αυτοί αυξάνουν την καταστολή.

                Αυτοί θεωρούν ότι πρέπει να πεθάνουν και αθώοι.

                Αυτοί νομοθετούν καταπατώντας το σύνταγμα.

               

                Κι εσύ;

            

Αναρτήθηκε από Πέτρος Κουσουνάδης στο:enas1983